ساز و کار جامعه پذیری سیاسی نسل‌های جدید روحانیان منتشر شد

به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «ساز و کار جامعه پذیری سیاسی نسل‌های جدید روحانیان» اثر محمدکاظم کریمی است که در پژوهشکده مطالعات تمدنی و اجتماعی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تهیه و به همت نشر این پژوهشگاه در ۵۱۱ صفحه به چاپ رسید.

فرهنگ سیاسی هر جامعه تبلور ارزش‌ها، باورها و هنجارهای سیاسی حاکم آن جامعه است که طی سالیان متمادی رشد و بالندگی یافته‌اند و مانایی هویت سیاسی اعضای جامعه در گروی حفظ، تقویت و انتقال آنها به نسل‌های جدید است.

انقلاب اسلامی ایران با خوانش جدید از ارزش‌ها، باورها و هنجارهای دینی و اسلامی، گونه‌ای متمایز از فرهنگ سیاسی را پدیدار ساخت که تداوم آن نیازمند انتقال بیشینه به نسل‌های جدید روحانی است و جامعه‌پذیری سیاسی به این هدف عینیت می‌بخشد.

ساختار اثر

این کتاب در چهار فصل تألیف شده است؛ فصل اول با عنوان تعاریف و مفاهیم به مباحث نظری پژوهش اختصاص یافته است و به منظور تنویر ذهن خواننده و ارتباط وثیق‌تر با موضوع، چارچوب‌های مفهومی و نظری تحقیق تشریح شده و ضمن شرح مسئله تحقیق و روش گردآوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات، مفاهیم مرتبط با موضوع تحقیق ایضاح مفهومی گردید و آخرین دستاوردهای صاحب نظران درباره مفاهیم به صورت موجز آورده شد و در موارد لزوم درباره آنها مورد داوری قرار گرفته و طبعاً این بخش که در حد نیاز جامعه طلاب تنزیل داده شده، و برای رهروان سبیل کسب دانش و معرفت در حوزه سیاست و اجتماع واجد سودمندی‌های پرارجی است.

فصل دوم با عنوان «ساختار تعامل سیاسی روحانیان» به واقع محوری‌ترین مبحث و نقطه اتکای این تلاش محسوب می‌شود و برای استوارسازی بنای تحقیق بر آن پی ریزی شده است. در این فصل، ضمن گریز به پیشینه ساختار تعاملات روحانیان از آغاز تا امروز، ساختار تعاملات سیاسی حوزویان جوان در وضع موجود را بر اساس آنچه از فحوای سخنشان به دست آمد، با دو رویکرد سلبی و ایجابی به سیاست، شامل سه گروه سیاست گریز، سیاست ستیز و سیاست پذیر (میانه رو، انقلابی و نواندیش) دسته‌بندی و چارچوب تحقیق بر مبنای آن استوار شد.

فصل سوم با عنوان «جامعه پذیری سیاسی نسل‌های جدید روحانی» مشتمل بر یافته‌های تحقیق است و در قالب سه گفتار محتوای جامعه پذیری سیاسی، عوامل جامعه پذیری سیاسی و آسیب شناسی جامعه پذیری سیاسی صورت‌بندی شد. در این فصل با تحفظ بر امانت گفته‌های مصاحبه شوندگان، همه آنچه درباره وجه تمایز جامعه پذیری سیاسی روحانیان نسل جدید به نظر رسید، احصا شد و در قالب حجم درخور توجهی از مضامین انعکاس یافته است.

فصل چهارم و آخرین فصل‌، با عنوان «نتیجه؛ راهبردها و راهکارها» به نتیجه‌گیری، تحلیل داده‌ها و بیان راهبردها و راهکارهای ضروری در موضوع جامعه پذیری سیاسی نسل‌های جدید روحانیان سیاسی اختصاص یافت و نکته‌هایی تذکر گردید که برای طلاب جوان کنشگر سیاسی و متولیان امور حوزه‌های علمیه واجد فایده است.

*داریوش فتحی